Een vanzelfsprekend beeld: een spelend kind. Als we kijken naar een jongere, volwassene of oudere óf zelf uitgenodigd worden om tot spel te komen is er vaak sprake van 'een speeldrempel'. Iets wat ons ervan weerhoudt om ons vrij te kunnen bewegen in het speelveld. Dit komt omdat bij 'ons volwassenen' alles is geverbaliseerd: in woorden gevat, voorzien is van commentaar en in tijd wordt geplaatst. We worden gestuurd door ratio, daar waar kinderen de prikkels nog anders oppikken en verwerken.
Neem nu het fenomeen bellenblazen. Een jong kind ziet een zeepbel en geniet hiervan. Een peuter beschikt over de kennis dat dit een zeepbel is en prikt hem kapot. Een tiener beleeft veel minder bij een zeepbel. Hij kent het al en vindt het niet meer interessant oftewel de prikkels zijn geverbaliseerd.
Datgene waar jij mee zit, kun je keer op keer overdenken, in je hoofd. Wat als we deze gedachten geluid geven én handen en voeten krijgen? Samen stappen we over jouw speeldrempel heen en maken we speelbaar wat je bezighoudt, beweegt of blokkeert om te komen tot nieuwe vaardigheden, inzichten en gedragingen.
Anouk Echteld, therapeut
Reactie plaatsen
Reacties