Speelquote #46

Elke keer weer verwonder ik mij over de weg die ik met de kinderen loop als we naar de supermarkt toe gaan.  De supermarkt ligt op 5 minuten loopafstand en tóch kan het een hele onderneming zijn om daar aan te komen. Een hele onderneming omdat ik om de paar meter aangeef dat de kinderen de pas erin houden óf een hele onderneming omdat ik door de ogen van de kinderen de weg naar de supermarkt beleef.

'Mamaaa mag ik mijn Y-stok meenemen boodschappen doen?'. Lichtelijk geïrriteerd denk ik nee he, een grote tak in de vorm van een Y meeslepen naar en door de supermarkt... En juist als ik deze irritatie bij mezelf opmerk denk ik, laten we het maar proberen, dus antwoord ik met: 'Ja prima, dat mag, neem de Y-stok maar mee.' Ik zie mijn zoontje de achtertuin in rennen en hij sleept de stok achter zich aan: 'Kijk mama, hij heeft wieltjes en die kunnen heel hard rijden!'. We vervolgen onze weg en enkele meters verder begint het te regenen. Hier en daar zijn wat kleine plasjes ontstaan op het looppad. Mijn zoontje geniet zichtbaar en roept: 'Kijk, de wielen rijden door de plassen en worden helemaal nat!'. Het plezier spat van zijn gezichtje. Aangekomen bij de supermarkt, neemt hij ruim de tijd om de zogenaamde wieltjes te drogen op de grote mat bij de deur. Gevolgd door een piepend geluid dat hij met zijn stem maakt. 'Wat is er met je Y-stok aan de hand?' vraag ik mijn zoontje. 'De wielen piepen en kraken door de regen, thuis doe ik er wel wat olie op.' En samen met de piepende Y-stok doen we de boodschappen.