''Spelen'' een begrip dat vele definities kent. Het kenmerk dat in deze definities overeenkomt is dat spelen in de eerste plaats geen doel heeft: het is een doel op zich. Het is een lichamelijke bezigheid die we vanuit vrije wil ondernemen. Hiernaast bevat spel vaak een 'doe-alsof' element en als we ons er eenmaal aan overgeven vergeten we de wereld om ons heen.
Ergens in het proces naar volwassenheid krijgt spelen steeds minder ruimte. We houden ons bezig met zorg dragen en verantwoordelijkheden waardoor steeds minder vrije tijd overblijft. Zelfs onze schaarse vrije tijd proberen we nuttig te besteden door allerlei hand- en spandiensten rondom het huis te verrichten.
We vergeten hoe we moeten spelen want de meeste van onze speelse volwassen activiteiten hebben stiekem toch een doel. Zo gaan we een stuk rennen om onze conditie te onderhouden, werken we in de tuin om deze er netjes uit te laten zien en lezen we boeken om ons te verdiepen in onderwerpen. Deze activiteiten doen we niet omdat we 'er gewoon even zin in hebben'. We zijn druk met onszelf waarmaken en onszelf verbeteren en daarmee ligt de nadruk niet op spelen maar op wat het spel ons kan bieden.
Hoe kunnen we spelen dan toch integreren in ons leven? Laat het doel van de activiteiten in je vrije tijd los. Stel geen hoge eisen aan een activiteit en laat de perfectionist in jezelf gaan. Ga joggen zonder hartslagmeter en zet de muziek heerlijk hard. Dans alsof niemand naar je kijkt en rol door de duinen. Zoek de dingen op die een kinderlijke kant in je naar boven brengen, die dingen die maken dat je wil zingen, schreeuwen en rennen.
We hebben speeltijd nodig om op te laden in ons volwassen leven vol zorgen en verantwoordelijkheden. Speel en voel geen beperkingen. Speel: laat los en wordt vrij!
Anouk Echteld, dramatherapeute
Reactie plaatsen
Reacties